قال: «كذبوا و الله، أو لم يسمعوا أن الله تعالى ذكره يقول: وَ جَعَلَها كَلِمَةً باقِيَةً فِي عَقِبِهِ فهل جعلها إلا في عقب الحسين؟».
فقال: «يا جابر إن الأئمة هم الذين نص عليهم رسول الله (صلى الله عليه و آله) بالإمامة، و هم الذين قال رسول الله (صلى الله عليه و آله): لما أسري بي إلى السماء وجدت أسماءهم مكتوبة على ساق العرش بالنور، اثني عشر اسما، منهم علي، و سبطاه، و علي، و محمد، و جعفر، و موسى، و علي، و محمد، و علي، و الحسن، و الحجة القائم، فهذه الأئمة من أهل بيت الصفوة و الطهارة، و الله ما يدعيه أحد غيرنا إلا حشره الله تبارك و تعالى مع إبليس و جنوه- ثم تنفس (عليه السلام)، و قال-: لا رعى الله حق هذه الامة، فإنها لم ترع حق نبيها، أما و الله لو تركوا الحق على أهله لما اختلف في الله اثنان».
ثم أنشأ (عليه السلام) يقول:
إن اليهود لحبهم لنبيهم أمنوا بوائق حادث الأزمان
و ذوو الصليب بحب عيسى أصبحوا يمشون زهوا في قرى نجران
و المؤمنون بحب آل محمد يرمون في الآفاق بالنيران
قلت: يا سيدي أليس هذا الأمر لكم؟ قال: «نعم». قلت: فلم قعدتم عن حقكم و دعواكم، و قد قال الله تبارك و تعالى: وَ جاهِدُوا فِي اللَّهِ حَقَّ جِهادِهِ هُوَ اجْتَباكُمْ، فما بال أمير المؤمنين (عليه السلام) قعد عن حقه؟ قال: فقال: «حيث لم يجد ناصرا، ألم تسمع الله يقول في قصة لوط (عليه السلام): قالَ لَوْ أَنَّ لِي بِكُمْ قُوَّةً أَوْ آوِي إِلى رُكْنٍ شَدِيدٍ؟ و يقول حكاية عن نوح (عليه السلام): فَدَعا رَبَّهُ أَنِّي مَغْلُوبٌ فَانْتَصِرْ، و يقول في قصة موسى (عليه السلام): إِنِّي لا أَمْلِكُ إِلَّا نَفْسِي وَ أَخِي فَافْرُقْ بَيْنَنا وَ بَيْنَ الْقَوْمِ الْفاسِقِينَ، فإذا كان النبي هكذا، فالوصي أعذر. يا جابر، مثل الإمام مثل الكعبة تؤتى و لا تأتي».
از جابر بن يزيد جعفى از حضرت باقر عليه السّلام حديث كند كه گفت: به آن حضرت عرض كردم: اى فرزند رسول خدا گروهى از مردم گويند: خداى تعالى امامان را در فرزندان امام حسن عليه السّلام قرار داده نه در فرزندان حسين عليه السّلام؟ فرمود: به خدا سوگند دروغ گويند، آيا نشنيدهاند كه خداوند تعالى فرمايد: «و قرار داده است (امامت) را گفتارى پاينده در فرزندان او، سوره زخرف، آيه 27» پس آيا در غير فرزندان حسين قرار داده است؟ سپس فرمود:
اى جابر امامان كسانى هستند كه رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله بر امامتشان تصريح فرموده، و ايشانند امامانى كه آن حضرت فرمود: چون به آسمان برده شدم اسامى ايشان را بر ساق عرش به نور نوشته ديدم كه دوازده نام بود؛ و آنها على و دو سبط (من)، و على و محمد و جعفر و موسى و على و محمد و على و حسن و حجت قائم بودند، پس اينهايند امامان از اهل بيت صفوت و طهارت، به خدا سوگند جز ما هيچ كس ادعاى امامت نكند مگر اينكه خداوند او را با شيطان و لشكرش محشور فرمايد؛ سپس حضرت آهى كشيد و فرمود: خداوند حق اين امت را رعايت نكند زيرا ايشان حق پيغمبرشان را رعايت نكردند؛ هر آينه به خدا سوگند اگر حق را به اهلش واگذار كرده بودند دو نفر در باره خدا با يك ديگر اختلاف نداشتند سپس اين اشعار را انشاء فرمود: (كه ترجمهاش چنين است):
1- يهود به واسطه دوست داشتن پيغمبرشان از دشواريهاى تازه روزگار در امان شدند.
2- و صاحبان صليب (ارامنه) بواسطه دوستى عيسى با كمال آسودگى در شهرهاى نجران (نجران اسم ناحيهاى از نواحى يمن و مكانى در نزديكى كوفه و موضعى در بحرين است) راه مىروند و زندگى مىكنند.
3- ولى مؤمنين (در اين زمان) به واسطه دوستى آل محمد در آفاق به آتش كشيده مىشوند.
عرض كردم: اى آقاى من آيا اين امر (امامت) از آن شما نيست؟ فرمود: چرا. عرض كردم: پس براى چه از حق خودتان صرف نظر كرديد، در صورتى كه خداى تعالى فرمايد: «و پيكار كنيد در راه خدا آن گونه كه شايسته جهاد او است، او برگزيد شما را، سوره حج، آيه 78» فرمود: پس چرا امير المؤمنين از حق خود صرف نظر كرد؟ جابر گويد: (خود آن حضرت) فرمود: چون ياورى نيافت، آيا نشنيدهاى كه خداى تعالى در داستان لوط فرمايد: « (لوط) گفت: كاش مرا بر شما نيرويى بود يا پناه مىبردم به پايگاهى سخت، سوره هود آيه 80» و به طور حكايت از حضرت نوح عليه السّلام فرمايد: «خدا را خواند كه منم مغلوب پس يارى فرما، سوره قمر، آيه 10» و در داستان موسى عليه السّلام فرمايد: « (موسى عرض كرد:) پروردگارا من مالك نيستم جز خودم و برادرم را پس جدايى افكن ميان ما و گروه فاسقان، سوره مائده، آيه 25» پس در جايى كه پيغمبر چنين باشد وصى او از پيغمبر عذرش بيشتر است، اى جابر مثل امام مثل كعبه است كه نزدش مىروند، و او نزد كسى نيايد.