انعام، منّت و تفضّل خداوند
آفريدگار و پروردگار عالم از رحمت واسعه اش و نعمت هاي بي كرانش چيزي را بي بهره نگذاشته است، بلكه آن چه كه موجب كمال اوست را -بدون داشتن هيچ استحقاقي از سوي آنها - عطا نموده است، همان طور كه در خطابه ي امير مومنان علي (عليه السلام) مي خوانيم كه فرمود:
«وَ غَمَرَهُمْ فَضْلُهُ مَعَ تَقْصِيرِهِمْ عَنْ كُنْهِ مَا هُوَ أَهْلُهُ»
و با اينكه آفرينش از رسيدن به (كنه) آن عبادتى كه در خور و سزاوار آن ذات مقدّس باشد كوتاه است، فضل و كرمش همه را فرا گرفته است. (١)
استدلال امام زمان (عجل الله تعلی فرج الشریف) بر امامت از طريق علم خداوند
همان طور كه گفته شد، مباحث توحيدي براي اثبات ولايت و خلافت بلا فصل امير مومنان علي (عليه السلام) بسيار حائز اهميّت مي باشد. يكي از آيات كه در زمينه ي علم خداوند وارد شده است، آيه ي ٢٢۰ از سوره ي بقره مي باشد:
«... وَ اللَّهُ يَعْلَمُ الْمُفْسِدَ مِنَ الْمُصْلِح ...» (١)
و خداوند (تنها) مفسد را از مصلح مي داند ( و تشخيص) مي دهد.
