سرانجام آن حضرت با اصرار و بيعت آزادانه امت اسلامي روي كار آمد، اما از همان ابتداي خلافت و امامت جامعه اسلامي، بارها فرمود: مرا رها كنيد و سراغ ديگري برويد، چرا كه اگر من وزير شما باشم بهتر از آن است كه امير شما باشم، زيرا كه اگر امارت را بپذيرم اسلام واقعي را كه متخذ از قرآن و سنت نبوي و اجتهاد خودم است، به طور حقيقي به اجرا خواهم گذاشت و ملاحظه كسي را نخواهم كرد، و همه حقوق تضييع شده را به مالكان اصليشان بر خواهم گرداند، اگرچه در كابين همسرانتان باشد. «والله لو وجدته قد تزوج به النساء، و ملك به الاماء، لرددته»(۳۲۵):
«به خدا سوگند! آنچه از عطاياي عثمان و آنچه بيهوده از بيت المال مسلمين به اين و آن بخشيده - اگر بيابم - به صاحبش باز ميگردانم؛ اگرچه زناني را به آن كابين بسته و يا كنيزاني را با آن خريده باشند»!
آن حضرت از همان آغاز حكومتش به شعارهاي خود جامه عمل پوشاند و عدالت را پايه و مبناي كار خود قرارداد. و به قول مورخان: «قسم بالسويه و عدل في الرعيه».(۳۲۶)
اميرالمومنين (عليه السلام) به خاطر اجراي دقيق عدالت، در محراب عبادت به شهادت رسيد. عدالت آن حضرت زبان زد عام و خاص شده و پس از آن حضرت هم ديگر، جامعه رنگ و بوي عدالت را آن گونه كه بايد و شايد به خود نديد، تا زماني كه خداوند اراده كند و عدالت گستر جهان، حضرت بقيه الله الاعظم امام زمان (عجل الله تعالي فرجه الشريف) تشريف فرما شوند و جهان را پر از عدل و داد نمايند.