(اعلام الورى: ج 2، ص 6. بحار الانوار: ج 48، ص 206. مسار الشيعة: ص 36. مصباح المتهجد: ص 749. زاد المعاد: ص 35. فيض العلام: ص 322. مصباح كفع می : ج 2، ص 598)
به روايت مرحوم كلينى روز شهادت حضرت موسى بن جعفر عليه السلام ششم رجب است.
(كافى: ج 2، ص 507)
هارون ملعون به ظاهر براى زيارت و در حقيقت براى دستگير نمودن حضرت موسى بن جعفر عليه السلام و فرستادن آن حضرت از مدينه به بغداد به مسجد النبى صلّى الله عليه و آله آمد.
(كافى: ج 2، ص 507. بحار الانوار: ج 48، ص 206)
........................................

خلفاى ظالم در دوران امامت حضرت:

آن حضرت 20 سال داشتند كه امامت به ايشان منتقل شد و مدت 35 سال امامت فرمودند. در اين مدت بعد از شهادت امام جعفر صادق عليه السلام مقدارى همزمان با ابوجعفر منصور بودند كه او متعرض آن حضرت نشد.
بعد از منصور قريب به ده سال ايام خلافت مهدى بود. او حضرت را به عراق طلبيد و حبس كرد. شبى امیرالمومنین عليه السلام را در خواب ديد كه به او فرمود: «فهل عسيتم ان توليتم أن تفسدوا فى الارض و تقطعوا ارحامكم»
(سوره محمّد صلّى الله عليه و آله و سلّم: آيه 22)
وقتى بيدار شد مراد حضرت را دانست و موسى بن جعفر عليه السلام را از زندان آزاد كرد.
پس از مهدى، پسرش هادى خواست آن حضرت را محبوس كند ولى اجل او را مهلت نداد، چه اينكه كمتر از يك سال بيشتر خلافت نكرد . خلافت به هارون كه رسيد امام عليه السلام را از زندانى به زندان ديگر فرستاد، تا در سال چهاردهم خلافتش آن حضرت را در سن 55 سالگى به زهر جفا شهيد كرد.
(قلائد النحور: ج رجب، ص 33 - 34)
.......................................

غسل و تدفين حضرت:

پس از شهادت بدن شريف حضرت را طبق دستور هارون با جامه‏ هاى كهنه، جهت اهانت به آن بزرگوار، روى نردبانى گذاردند و چهار حمّال بر دوش گرفتند، و كسى جلوى جنازه صدا می ‏زد: «اين امام رافضيان است».
امام رضا عليه السلام قبلاً متوجه غسل و كفن و نماز آن حضرت شده بودند. سپس شيعيان آمدند و گل آوردند و احترام كردند و در محل فعلى حرم مطهر، بدن آن حضرت را دفن كردند.
(وقايع الايام: ج رجب، ص 279، از جنات الخلود)
تعداد فرزندان آن حضرت 37 نفرند
(ارشاد: ج 2، ص 244)
و مدت امامت آن حضرت 35 سال، و عمر شريف امام عليه السلام هنگام شهادت 55 سال بود.
(اعلام الورى: ج 2، ص 6. ارشاد: ج 2، ص 215)
شهادت آن حضرت در 5 يا 6 رجب نيز ذكر شده است.
(مناقب ابن شهر آشوب: ج 4، ص 349. كافى: ج 2، ص 507. ارشاد: ج 2، ص 215)