- اقوال ديگر در روز مرگ او 21، 23، 25، 27 ماه رمضان است.
- مادر او قارحه نامى بود كه قبل از همسرى با يوسف بن عقيل پدر ظاهرى حجاج، در منزل حارث بن كلده طبيب بود. هنگامى كه حجاج به دنيا آمد سوراخ مقعد نداشت، و طبیب براى او سوراخى قرار داد.
-همچنين او شير نمى ‏خورد تا اينكه بز سياهى كشتند و از خونش پستان مادر و به صورت حجاج ماليدند و او از روز چهارم پستان قبول كرد. به اين سبب حجاج خونخوار شد و مى ‏گفت: بيشترين لذت من در ريختن خون است. اين صفت از كسى كه مدت حمل او دو سال و نيم بوده و بيش از دو سال و نيم پس از مرگ پدرش به دنيا آمده، بعيد نيست !!
(روضات الجنات: ج 7، ص 259)
- تعداد كشته شدگان به دست او را بجز جنگها، يكصد و بيست هزار نفر نوشته‏ اند. هنگامى كه هلاك شد، در زندان او پنجاه هزار مرد و سى هزار زن بودند كه 16 هزار از آنها برهنه و عريان بودند، و قاعده‏ ی آن ملعون اين بود كه زن و مرد و اطفال را با هم زندانى مى ‏كرد، زندان او سقف نداشت.
عده زيادى از دوستان و شيعيان امیرالمومنین عليه السلام را شهيد كرد، از جمله كميل بن زياد نخعى (مراقد المعارف، ص 219)، قنبر غلام امیرالمومنین عليه السلام
(مراقد المعارف: ج 2، ص 202) ،
- عبدالرحمن بن ابى ليلى انصارى، كه آن قدر او را تازيانه زد كه امیرالمومنین عليه السلام را سب كند و او مناقب آن حضرت را مى ‏گفت، تا حجاج دستور داد او را شهيد كردند. دست و پاى يكى از حواريين امام زين العابدين عليه السلام به نام يحيى بن امّ طويل را بريد تا شهيد شد. همچنين سعيد بن جبير را به شهادت رسانيد كه 15 روز بعد از قتل او حجاج به درك واصل شد.
- حجاج به مرض آكله مبتلا شد، و طبيب تكه گوشتى را به نخى بست تا آن ملعون بلعيد. طبيب آخر نخ را نگه داشت، و بعد از لحظه‏ اى نخ را كشيد و ديد چيزى نمانده است، و معلوم شد كه به زودى جان به مالك جهنم خواهد سپرد. (تتمة المنتهى: ص 96 - 108 ) قبر او را در شهر واسط مخفى كردند و آب روى آن رها كردند ولى در زمان سفاح قبر او را پيدا كردند، آنچه مانده بود سوزانده و بر باد دادند.
(الوقايع و الحوادث: ج ماه رمضان، ص 156)
او بيست سال در عراق حكومت كرد، و عمر نحسش 53 سال بود.
(توضيح المقاصد: ص 22. الوقايع و الحوادث: ج 1، ص 139. فيض العلام: ص 32)