چاپ کردن این صفحه

موضوع دهم: فضائل امیرالمومنین علیه السلام در خطبه غدیر(قسمت سوم: ملازمت امیرالمومنین با پیامبر اكرم)

یکی از فضائلی که پیامبر صلی الله علیه و آله برای امیرالمومنین بیان فرموده اند، ملازمت ایشان با خود در تمام موارد و موضوعات بوده و پذیرش این ملازمت بر منافقان بسیار سخت بود، لذا همیشه آنها از باب تمسخر و سرزنش و حیله و مکر نسبت به آن حضرت در می آمدند تا جایی که ایشان را «اُذُن _گوشی» نامیدند.

آنحضرت از مشورت های علی علیه السلام و حضور او در کنار خود استقبال زیادی می نمود و از این جهت همواره مورد اذیت و آزار منافقان قرار می گرفتند.

بعنوان نمونه وقتی آیه ۱۲ سوره مجادله ( آیه نجوا) نازل شد :
«يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذَا نَاجَيْتُمُ الرَّسُولَ فَقَدِّمُوا بَيْنَ يَدَيْ نَجْوَاكُمْ صَدَقَةً ذَلِكَ خَيْرٌ لَكُمْ وَأَطْهَرُ فَإِنْ لَمْ تَجِدُوا فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ
هر کس میخواهد کنار پیغمبر صلی الله علیه و آله و سلم برود و آهسته سوال و نجوا کند ، باید یک درهم صدقه بدهد.»
همینکه پای پول به میان آمد دور پیامبر صلی الله علیه و آله خلوت شد، امیرالمومنین علیه السلام فرمودند: یک آیه در قرآن هست که هیچ کس جز من به آن عمل نکرد.
آنحضرت ده بار درمحضر حضرت رسول خدا صلی الله علیه وآله حاضر شدند و هر بار یک سوال نموده و هر مرتبه یک درهم صدقه دادند و آن حضرت نیز از علی علیه السلام استقبال کرده و جواب سوالات را می دادند.

در روز غدیر، پیامبر صلی الله علیه و آله از کثرت منافقین و آزار و اذیت آنها در مورد این ملازمتها و همراهی علی علیه السلام با خویش، در خطبه ی غدیر لب به سخن گشوده و فرمودند:
«...وَکَثْرَةِ أَذاهُمْ لی غَیْرَ مَرَّةٍ حَتّی سَمَّونی أُذُناً وَ زَعَمُوا أَنِّی کَذالِکَ لِکَثْرَةِ مُلازَمَتِهِ إِیاّی وَ إِقْبالی عَلَیْهِ وَ هَواهُ وَ قَبُولِهِ مِنِّی...
... وبخطر اذیت وآزاری که آنها بارها برمن روا داشتند تا آنجا که مرا اذن (گوش دهنده به هر کلامی ) نامیدند و گمان کردند که من این گونه ام ، وعلتش ملازمت و همراهی زیاد علی علیه السلام با من و تمایل و پذیرش او توسط من، و روی آوردن من به او بود. و خداوند در این رابطه، آیه ای نازل نمود و فرمود: و از آنان کسانی هستند که پیامبر را آزار می دهند و می گویند او گوش است، و هر سخنی را گوش می‌دهد و باور می‌کند! به آنان که چنین گمانی دارند بگو: آری، گوش فرا دهنده به سخن برای شما بهتر است، او به خدا ایمان دارد و حرف مومنان را باور می کند و رحمت است برای آنان که از شما ایمان آورده اند، و کسانی که رسول خدا را اذیت کنند عذاب دردناکی در انتظار آنهاست.»

نتایج حاصل از بیان این فضیلت توسط پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم:

1-هیچ کس به اندازه علی علیه السلام همراه و هم سخن و در کنار پیامبر صلی الله علیه وآله نبوده است.

2-این ملازمت و همراهی باعث کینه توزی و دشمنی منافقین و حسادت آنها شده بود.

3-آنقدر این ملازمت برای پیامبر صلی الله علیه واله مهم است که آن حضرت اذیت و آزار و سرزنش را تحمل می کنند ولی همراهی و ملازمت با علی علیه السلام را ترک نمی‌کنند .

4-پیامبر صلی الله علیه وآله ، بیان این فضیلت را یکی از حکمت‌های الهی در مورد انتصاب علی علیه السلام به ولایت و جانشینی خود به امر الهی دانسته و در عبارت (من کنت مولاه فهذا علی مولاه) با قرینه ی مقالیه و حالیه ی موجود دلالت لفظ مولا بر صاحب اختیاری را ملازمت علی علیه السلام با خودشان می دانند.

ادامه دارد...