غديرستان در كنار فرهنگ سازى براى امروز غدير، به فكر نسل هاى آينده آن نيز هست. راستى چرا براى وظيفه اى سنگين به نام تبليغ غدير برنامه دقيق و فكر شده اى وجود ندارد؟ چرا براى آيندگان از سنين كودكى و نوجوانى نبايد مكان و امكاناتى فراهم باشد تا فرزندان شيعه بتوانند در آن محيط ها به مرور با غدير آشنا شوند، همان گونه كه در مساجد با نماز و ارتباط با خدا و در حسينيه ها با امام حسين عليه السلام آشنا مى شوند و در مهديه ها هر جمعه با خواندن دعاى ندبه با امام زمان عليه السلام آشنا مى شوند.
همان گونه كه براى نماز به ما امر شده بچه هايمان را از خردسالى و نوجوانى قبل از سن تكليف آموزش دهيم، براى اعتقادى به نام ولايت و غدير نيز بايد از دوران كودكى پرونده اى براى غدير باز كنيم، چرا كه هم مهم تر از نماز است و هم پيامبرصلى الله عليه وآله بر لزوم آن بر بچه ها تصريح كرده آنجا كه فرموده است:
اِعلَموا اَنَّ اللَّهَ قَد نَصَبَهُ لَكُم وَليّاً وَ اِماماً فَرَضَ طاعَتَهُ عَلَى ... الصَّغيرِ وَ الكَبيرِ ... وَ عَلى كُلِّ مُوَحِّدٍ ماضٍ حُكمُهُ ، جازٍ قَولُهُ ، نافِذٌ اَمرُهُ.
بدانيد كه خداوند او را براى شما صاحب اختيار و امامى قرار داده كه اطاعتش را واجب نموده است ... بر كوچك و بزرگ ... و بر هر يكتا پرستى حكم او اجرا شونده و كلام او مورد عمل و امر او نافذ است.(خطبه غدير: بخش 3 )
مى بينيم كه به عنوان يك استثنا بين همه اوامر الهى، تنها فرمانى كه هم بر «كبير» يعنى بالغين و هم بر «صغير» يعنى افراد زير سن بلوغ واجب و لازم است، ولايت دوازده امام عليهم السلام است. به دنبال آن صاحب اختيارى او بر هر كسى كه توحيد را پذيرفته اين عموميت را تأكيد مى نمايد.
بر اساس اين عموميتِ غدير نسبت كودكان و نوجوانان، غديرستان ابلاغ غدير به آنان را واجب مى داند، و متناسب با سنين مختلف آنان برنامه ريزى كرده و ارائه خواهد كرد.