۳۸ روز تا غدیر:شاهدان غدیر(قیس بن سعد)
بعد از غدیر هیچ حجتی برایم نمانده
در زمان ابوبکر،خالد بن ولید با لشکری به بهانه جنگ با مرتدین و برای محکم کردن پایه‌های سقیفه عازم طائف شد و از آنجا به سوی جده آمد.در کنار چشمه ای به نام«رویه» امیرالمومنین علیه السلام همراه مقداد و عمار و ابوذر و زبیر و دو جوان دیگر با لشکر خالد مصادف شدند. خالد با حرکاتی نامناسب و سخنانی نامربوط خواست کثرت جمعیت خود را در برابر امیرالمومنین علیه السلام به نمایش گذارد.حضرت شانه‌های او را گرفت و از اسب به زیر آورد و او را کشان کشان تا آسیابی قدیمی که در آنجا بود برد و آهن وسط آسیاب را با معجزه نرم کرد و بر گردن خالد پیچید و طوق گردن او ساخت.
خالد با چنین وضعی نزد ابوبکر بازگشت و چاره جویی بسیاری کردند ولی نتوانستند حلقه آهنین را از گردن او باز کنند.این بود که متوسل به بازوان قوی قیس شدند که قوی ترین مرد مدینه به شمار می‌آمد.قیس قسم یاد کرد که قادر بر باز کردن آن نیست.در اینجا ابوبکر به قیس گفت:«تو نمی خواهی کاری انجام دهی که امامت و حبیبت ابوالحسن از تو عیب بگیرد»!قیس در پاسخ او چنین گفت:
به خدا قسم اگر دست من با تو بیعت کرده ولی قلب و زبانم با تو بیعت نکرده است. بعد از روز غدیر هیچ حجتی درباره علی علیه السلام برای من باقی نمانده است،و بیعت من با تو مانند کسی است که تافته های خود را پس از محکم شدن رشته کند.اینکه گفتی:«علی امام من است»، من امامت او را انکار نمی کنم و از ولایت او اعراض نمی نمایم.چگونه پیمان‌شکنی کنم در حالی که درباره امامت و ولایت او عهدی با خدا بسته ام که درباره آن از من سوال خواهد کرد؟!...
تو با غصب ولایت او برای خود و نشستن در جای او و نامیدن خود به نام او مرتکب جرم عظیم شده ای...و اما این که مرا سرزنش کردی که او مولای من است،به خدا قسم او هم مولای من و هم مولای تو و هم مولای همه مومنین است! آه! آه! ای کاش پافشاری میکردم و قدرتی داشتم تا تو را مانند منجنیق به دور دستها پرتاب می کردم!
چهارده قرن با غدیر ص۸۸ به نقل از بحارالانوار ج ۲۹ ص۱۶۸-۱۶۶