مذهب غديري شيعه چنانكه گفتيم، عصمت را تنها براي انبياء لازم نمي داند، بلكه جانشينان و پيشوايان آنان نيز از اين مقام برخوردارند؛ چرا كه آن ها قرار است همان مسيري را بپيمايند كه انبياء پيمودند و امر هدايت خلق و تعليم دين را ادامه دهند.
در مقابل، أهل تسنّن عصمت مذكور را نپذيرفته اند و براي عدم پذيرشِ شرطِ عصمت در امام، ادّعاي اجماع كرده اند. (1) آنها نه تنها عصمت امام را لازم نمي شمارند، بلكه حتّي امامت گنهكاران، ظالمان، غاصبان و دزدان را نيز جايز مي دانند.
باقلاني يكي از علماي بزرگ أهل تسنّن مي نويسد: «جمهور سنّيان و اصحاب حديث برآنند كه امام به گناه و ظلم و قتل و غصب و ناديده گرفتن كيفرهاي اسلامي، از امامت خلع نمي شود و شورش بر او واجب نيست». (2)

با اين حال عدّه ي كمي از علماي اهل تسنّن مانند ابن ابي الحديد ـ كه از بزرگان معتزلي است ـ در شرح نهج البلاغه قائل به عصمت عترت (عليهم السلام) شده است. وي از ابومحمد متويه نقل مي كند كه او نيز قائل به عصمت علي (عليه السلام) بوده است. ادلّه ي روايات معلوم مي كند كه او عصمت داشته است و اين امر تنها اختصاص به وي داشته است نه هيچ كس ديگر از صحابه. (3)

لكن افرادي همچون ابن أبي الحديد با اين كه اقرار به عصمت عترت (عليهم السلام) مي كنند، آن را شرط براي امامت و جانشيني نمي دانند.