در آياتى ديگر، خداوند به داوود خليفه خود بر روى زمين سليمان را عطا كرد و سليمان وارث داوود شد. همچنين حضرت زكريا عليه السلام از خداوند ذريهاى پاك تقاضا كرد و خداوند نيز درخواست وى را اجابت كرد؛ و فرشتگان در نماز به وى ندا دادند كه خداوند تو را به يحيى بشارت میدهد، در حالى كه او به كلمه خدا گواهى دهد و او خود پيشوا و پارسا و پيامبرى از شايستگان است.
بدين سان خداوند مسئله جانشينى پيامبران را در خاندان آنان قرار داد، در حالى كه بايد شايستگى اخلاقى و مقام عصمت و علم را داشته باشند. آن گونه كه درباره حضرت ابراهيم عليه السلام فرمود: «عهد من به ستمكاران نخواهد رسيد».
در آياتى از سوره بقره خداوند به بنى اسرائيل میفرمايد: «به شما نعمت دادم». با مقايسه اين آيات با آيه ۱۵۰ سوره بقره و آيه سوم و ششم سوره مائده بر ما روشن میگردد كه منظور از نعمت امامت است كه خطاب به رسول خداصلى الله عليه وآله مىفرمايد: «نعمت خود را بر شما تمام كردم». و اكمال نعمت بر آن حضرت در غدير خم با معرفى امام علىعليه السلام به امامت صورت گرفت.