حذيفه يكى از هفت نفرى بود كه بر صديقه طاهره سلام الله عليها نماز خواندند. او صحابه منافق را می شناخت. منافقينى كه پس از غدير خم توطئه قتل پيامبر صلّى الله عليه و آله را چيدند و می خواستند در بازگشت از غدير خم در راهى كه از كوه می گذشت شتر حضرت را بترسانند تا برمد و حضرت به دره سقوط كند و به قتل برسد. اما جبرئيل اين نقشه را بسمع مبارك نبوى رسانيد.
پيامبر صلّى الله عليه و آله چون به محل مورد نظر رسيدند، منافقين با چهره هاى بسته هر كدام ظرفى كه داخل آن سنگريزه بود از بالا رها نموده و شروع به داد و فرياد و نعره زدن كردند. اما عمار مهار تاقه را گرفته بود و حذيفه هم در كنار آن حضرت بود و سرانجام نقشه آن كوردلان نقش بر آب شد.
پيامبر صلّى الله عليه و آله آن منافقين را به حذيفه معرفى فرمودند كه عبارت بودند تز اولى و دو می و سو می و ابوعبيده و معاذ بن جبل و سالم و معاويه و عمروعاص و طلحه و سعد بن ابى وقاص و عبدالرحمن بن عوف و ابوموسى اشعرى و مغيرة بن شعبه و ابو هريره، و حذيفه همه را به خاطر سپرد. به همين دليل بود كه غاصبيم خلافت بعد از آن واقعه از حذيفه می ترسيدند كه مبادا آنان را به مردم معرفى كند.
لذا حذيفه بر جنازه هركس حاضر ن می شد ديگران می فهميدند كه ميّت از منافقين بوده است. نكته جالب آنجا بود كه دو می براى سرپوش گذاشتن بر نفاق خويش و تبرئه خود، از حذيفه می پرسيد: «اگر اين شخص از منافقين است بگو تا من بر او نماز نخوانم.
(منتهى الامال: ج 1، ص 120. اسد الغابة: ج 1، ص 391)
اين بزرگوار چهل روز پس از خلافت ظاهرى امیرلمومنین در مدائن از دنيا رحلت فرمود.
(مستدرك سفينة البحار: ج 5، ص 212. الوقايع و الحوادث: ج 4، ص 308. مراقد المعارف: ج 1، ص 242). او قبل از رحلت به دو فرزندش صفوان و سعيد وصيت كرد كه هميشه ملازم امیرلمومنین عليه السلام باشند و ايشان هم به وصيت پدر عمل نمودند تا در جنگ صفين به شهادت رسيدند.
2 - تبعيد امام جواد عليه السلام به بغداد:
در سال 220 ه ق امام جواد عليه السلام به دستور معتصم از مدينه به بغداد تبعيد شدند.
(ارشاد: ج 2، ص 295)
3 - ورود اسراى اهل بيت عليه السلام به بعلبك:
بنابرنقلى ورود اسراى اهل بين عليهم السلام به شهر بعلبك و استقبال مردم آن شهر از نيزه داران با شكر و سويق و آذوقه و علف در اين روز بوده است، كه حضرت امّ كلثوم سلام الله عليها با ديدن اين منظره در حق آنان نفرين كردند.
(قلائد النحور: ج محرم و صفر، ص 332)